infierno humano

[...]

Αποδέχονται τη μετριότητα της φύσης τους,την κάνουν λάβαρο και συμβιβαστικά προχωρούν καταλήγοντας να λεν’πως τελικά η ζωή δεν οδηγεί σε κανένα μεγαλείο παρά γεμίζει τον άνθρωπο με τα τιποτένια,κι αφού πεθαίνοντας όλοι πρέπει να ‘ναι ευχαριστημένοι,τότε ναι,νιώθουν καλά με την ύπαρξή τους.

[...]

Σημάδι στον τοίχο,απ' το κρεβάτι πάνω,που 'χει με πανί τριφτεί,
μικρό λουλούδι που μαράθηκε απάνω στο κερί,
κάπνα απ' τα τσιγάρα και από το χασίς έγλυψε το ταβάνι μια και καλή,
το κυνικό αστείο,η μαγική σιωπή,η μουσική,πώς ασταμάτητα ηχεί
βιβλίο που 'χει μήνες κάνει να διαβαστεί
Πήγανε ν'αγκαλιάσουν το κορμί,το ξεσκισμένο,
που πόνος τ'αγρυπνεί και κάθε βράδυ "καληνύχτα" απ' την Παράνοια
Άντερα κρεμασμένα,και χολή όλα τα σωθικά του λίγο πολύ έχει κάψει,
αίμα πηχτό,και μαύρο και κόκκινο,στάζει απάνω στο τσακισμένο δέρμα,
κομματιασμένα νύχια στο στομάχι,και στο στήθος,και τα νύχια του κορμιού 'ναι ματωμένα,
φλέβες που ακόμη πάλλονται
Και στο κεφάλι μια κοτρόνα σφηνωμένη,χωρίς πληγή,
με νεύρα έχει τυλιχτεί-τα περισσότερα μοιάζουν σύρμα πυρωμένο,
και πλημμύρα τα δάκρυα τη ζέστη τους ανακουφίζουν,
από τρύπα μυστική ο αέρας κοιτά την πέτρα να λειάνει,
πώς να ξεριζωθεί-...